Sevmek şüphesiz ki dünyanın en güzel duygusudur. Ve tabii ki sevilen insan için yapılan her şey de güzeldir. Sevgiyi, içinizdeki yoğun aşkı tarif etmek her zaman zor olur.
Hadi bir soralım kendimize: Sevildiğimizi nasıl hissederiz? Ne olduğunda çok sevilesi, değerli hissederiz? Gerçek sevgi diye bir şey var mı?
Değerli, sevilesi bir insan olduğunuzu hissetmek bugün bir ötekiyle yaşadığınız ilişkide mümkün olmakla birlikte sadece onda ibaret değildir bu hikâye. Evet, bir hikâye diyorum çünkü bu bugünle ilgili değil, bir süreçtir aslında. Sevilesi, değerli bir insan olma hikayemiz. Gerçek sevgi diye bir şey var mı tartışmasına daha fazla girmek istemiyorum ancak gerçekten seviliyorsanız ilişkinizde bunu küçücük detaylarda dahi hissedersiniz. Bu bir bakış, bir hareket, bir dokunuşla dahi hissedilebilir.
Mesela Kirpik uçlarını bile sevebilir misiniz birinin ? Gözlerinden akan bir damla yaşı içebilir misiniz? Ya da şöyle mi sorsam daha doğru olur? “Birini nereye kadar, nasıl sevebilirsiniz?” Aşk’ı hangi duygularla birlikte yaşarsınız? Aşk sizce mutluluk mudur? Yoksa hüzün de barındırır mı içinde birazcık da olsa? Özlemler midir kavuşmaları çok daha güzelleyen? Yoksa aşk ayrılıklarda mı daha güzeldir? Ve bu listeyi daha bir sürü soruyla uzatabiliriz. Kendimden yola çıkarsam eğer…
Aşk benim ruhumdadır hep… Yüreğimde öyle bir aşk var ki, bunu tek başımayken bile yaşıyorum. Bu aşk’ın bir kadına yöneldiği zamanlar da oluyor mutlaka… Ve ben o zamanlardaki Erkan’ı da bir başka seviyorum. Nasıl mı oluyor Erkan’la? Anlatayım da, dinleyin. Ben sevdim mi, deli severim biraz. Çok severim işin özü. Sevdiğimi içime, ruhuma katmak isterim.
O’nun kirpik uçlarını da öpmek isterim, avuç içini de… O’nun yüreğine de dokunmak isterim, ruhuna da. Sesime ses veren ciğerlerindeki nefesi bile severim. Gamzelerini okşamak için güldürür, üşüyen ellerini ısıtmak isterim ellerimle… O’nun elleriyle dokunduğu kendimi bile daha farklı sevmeye başlarım. Dudaklarının değdiği yerler çiçeklenir. Ömrüme girdiği andan sonra her mevsim bahardır artık… Ben sevmeye göreyim hele… Yeryüzü pırıl pırıl olur, gökyüzü ışıl ışıl… Gökteki bulutta da, denizdeki dalgada da benimledir artık. O’nsuz ne gün doğar, ne de batar. Benim sevmelerim vardır deli dolu. Her damlasından mutluluk, huzur, sevgi ve çocukluğum akar. Böyle işte… Aşk’a adanmış bir yüreğim var benim…
Ruhumun her köşesinde, yaşamımın her zerresinde Aşk’la birlikteyim. Bu bir buluta, güneşe, denize, kuşa, kediye, çiçeğe, böceğe, sözün özü yaşayan her şeye karşıdır. Ailem, dostlarım da yüreğimdedir aşk ile, çocuklarım da… Kedim toprak’ da aşk’tır benim için, muhabbet kuşum şaşkın’ da…
Evimi, yaşadığım semti, Kayseri’ mi , Türkiye”mi de aşk ile severim. Hepsinin aşk’ını farklı duygularla yaşarım. Aşk’larım engel tanımaz. Hiçbir zaman, hiçbir şartta… Ben böyleyim işte… Yüreğimde hep Aşk ile yaşarım… Bu kadar sevmek ve sevilmekten, bahsetmişken, bir başkasını sevebilmenin kendini sevebilmekle oldukça ilişkili olduğuna inandığımı belirtmek isterim. Erich Fromm, kendini sevmenin, narsistik bir özellik olmadığını, diğerlerini sevmenin bir parçası olduğunu söyler sevme sanatı kitabında.
Nesne ilişkileri kuramının da penceresinden bakarsak aslında doğayı, bir hayvanı ya da bir başka insanı sevmenin, öncelikle kendini sevebilmekle mümkün olduğunu, kişinin kendini sevebilme kapasitesinin gelişmesinin ise bakım verenle kurduğu yerinde ve yeterince sevgi ve şefkate dayalı ilişkiyle geliştiğini söyleyebiliriz. Bugün de bunlar düştü yüreğimden… Yüreğinizden AŞK hiç eksik olmasın, olur mu? Huzurla, sevgiyle, aşkla hep…vesselam…
Kalbimden kalbinize…